از بارون تا برهوت

از بارون تا برهوت

4 تير 86

يادم نمي ره اون روز قشنگ زمستاني و باراني رو كه از ساختمان نظام پزشكي تهران پس از كلي سال در بدري و تو سري خوردن و حرف خوردن از دوست و دشمن، كارت و شماره نظام پزشكيم رو گرفتم و زير بارون كه خيسم مي كرد از خيابون ايتاليا پياده راه افتادم تا ميدون ولي عصر. هدفون تو گوشم و آهنگ تند انگليسي black eyed peas رو گوش مي كردم و. با ذوق و شوق sms زدم به همه كه آخرش شماره نظامم رو گرفتم . به خودم مي گفتم اين پايان دربدري و تيپا خوردنه . اين آخر سختي هاست . آغاز خوشبختي .

حالا يه دفعه يادم اومد. سه ماهه كه سر چاهم . دور از زن و بچه و خانواده و دوستان . مي بينم نه! اين تازه اول راهه . يه سر بالايي ديگه . به خودم مي گفتم اين سربالايي پزشكي كه تموم بشه بقيش سر پايينيه. ولي انگار بازم سر بالايي داريم . و ماشين من همچنان زوزه كشان گاز مي ده و مي ره بالا . مي خوام كم نيارم . مي بينم بازم هر چي بگازم عقبم . بعد فكر مي كم از چي و كي عقبم و مي بينم كه چه مسخره است . مثل تو جاده كه يه ماشين جلو رو نشون ومي كني و دنبالش مي گازي تا بگيريش و بعدش يه لبخند موفقيت آميز كه من برنده شدم . بعد مي بيني اون كاميون زپرتيه كه زور مي زد راه بره ، دو ساعت قبل از تو رسيده چون مثل تو توي راه واي نستاده نهار و شاش پشكل . بعد به خودت مي خندي مي بيني اصلن مسابقه اي نبوده و جايزه اي در كار نيست . پس چه بهتر كه راحت بگازي و فكر برنده شدن نباشي چون تو اين دنيا جايزه اي قرار نيست بهت بدن. فقط خودت بايد از خودت راضي باشي و تو راه بجاي گاز دادن ، يكم اطرافت رو ببيني كه آيا گلها در اومدن ، غروب قشنگه يا كوهها و دشتها چه ساكت مليون ها سال واستادن و زيبا مي درخشن.

ميدوني تازگي ها به اين نتيجه رسيدم كه در زندگي هدفي ندارم . يعني نه دنبال پولم ( زيادش ) نه دنبال پست و مقام و تخصص. يه سري اهداف دارم ولي بيشتر mission هستن تا Goal .

زندگي خالي نيست مهرباني هست سيب هست ايمان هست تا شقايق هست زندگي بايد كرد . ( راستي شقايق هاي اينجا خيلي وقته خشك شدن و صحراي سبز اول زرد شد و بعد درو شد و بعد حالا برهوت)